Bezoek aan de ‘60 Jaar China’ Tentoonstelling in Peking Deel 4
Gepubliceerd op vrijdag 16 oktober 2009 door Tycho
Opzij opzij opzij want wij hebben vreselijke haast en geen minuut te verliezen. Hier nu Deel 4 van het verslag van Mijn Bezoek aan de ’60 Jaar China’ Tentoonstelling in Beijing. De tentoonstelling beoogde een overzicht te geven van hetgeen China allemaal in een lange 60 jaren had weten te bereiken en dat was Best Veel Hoor. Deel 1 hier, Deel 2 hier en Deel 3 hier. Na de oorlogszuchtige zaal van het leger landde ik mijn J-10 in de rust van cultuur en onderwijs, de nabrander nog heet en op de eerste plaat een Jonge Pionier die aandachtig een oud vlaggenvod bekijkt. Rechts een geil meisje in kekke rode laarsjes met een homo in een viezig poloshirtje.
Bij cultuur horen boeken, goed gezien van die conservator zeg. Chinezen zijn een leesgierig volkje, in boekwinkels lezen ze met tientallen samen op de grond. Ze kopen niets natuurlijk want als het boek Wat Is rennen ze naar een internetcafe en benedenladen ze het hele verhaal op hun beweegbare en lezen ze verder in de bus.
Opera is ook cultuur, goed gezien van die conservator zeg. Op de vitrine enige achtervallen van enkele beroemde operasterren en operaschrijvers. Een beetje opera duurt vier uur en er is geen bier. Chinezen hebben er een hekel aan en gaan alleen als het echt moet, met opa en oma met Chinees nieuwjaar, beetje als klompendansen in Nederland, daar gaat ook geen hond voor zijn plezier naar kijken.
Dit soort warrige vitrines stonden door de hele zaal verspreid. Een kastje boeken zonder heldere toelichting, een scherm dat een dvd over iets onduidelijx speelde en daarboven een fotocollage van ouderen die et vlaggen wapperen op een verder leeg plein.
Familie is ook cultuur, goed gezien van die conversator zeg. Links een vrolijke familie die om opa in zijn rolstoel lacht, midden een moeder met haar kind en twee maten van ‘m, de kleine laat zijn mama denkelijk een goed rapport zien, z’n maten zijn stinkjaloers op die slimmert en dromen ’s nachts nat van diens mams in haar strakke groene t-shirtje. Rechts een moeder en haar kind in de polo van de olympische vrijwilligers van vorig jaar. Samen iets goeds doen voor het land schept een betere band en die kan later nog eens van pas komen. Moeder en zoonvrijwilliger wijzen een oude man de weg die haar eerder ergens verloor. Helemaal links bij goed kijken weer dat geile meisje van plaat 1.
Die planten voor zijn nep. Op het scherm een dvd over de geschiedenis van het Chinese onderwijs. Het was eigenlijk een dvd van een verslag van een bijeenkomst in de Grote Hal van Het Volk over de geschiedenis van het onderwijs in China. Tijdens die bijeenkomst liet men op een groot scherm in de Grote Hal van Het Volk een dvd zien over de geschienis van het onderwijs in China. De genodigden, allemaal binnensters uit het wereldje, klapten veel en likten tussendoor mekaars konten.
Die planten rond zijn nep, de bakken plastiek maar opvallen genoeg wel weer van verschillende grote. Wilde conservator soms iets speels meegeven aan het getoonde? De planten in de plastiek bakken op de achtergrond zijn ook nep. De metershoge kast, geen trap te zien voor lezer die net dat werk helemaal boven nodig heeft voor zijn studeren, was gemaakt van hardhout.
China zinkt in het moeras en komt ergens in een andere eeuwigheid weer boven. Ach poep, dat kunnen die geelmannen wel hebben met hun 5000 jaar geschiedenis, wa’s nu een eeuwtje vergeleken met dat? De kaart liet verder eigenlijk nix zien, het ding lag daar maar wat te wezen. De planten in hun plastiek bakken rond zijn nep. De Jonge Pioniers dragen trainingspakken met de neppe planten vergelijkbaar van kleur.
Genoeg cultuur gesnoven, die hele tentoonstelling maakte me steent als knetter tegen die tijd en dat was me wat fijn. Zo dwaalde ik doelloos door de ruimten tot ik in de Minderhedenzaal verwijlde. De zaal beoogde een overzicht te geven van wat China’s minderheden in zestig jaar hebben bereikt nadat de Chinezen hen bij hun haren uit hun grotten trokken. Maar godverdomme! Daar werd ik me toch driedubbel genaaid zeg! Precies dat verhaal stelde op hetzelfde moment ten toon in het Culural Palace of Nationalities en dat had ik al gezien tijdens Mijn Bezoek aan de “Fast Progress of Inner Mongolia, Xinjiang, Guangxi, Ninxia and Tibet” Tentoonstelling in Beijing, hier Deel 1, hier Deel 2 en hier Deel 3. Zeker weer leren hoe de Tibetanen hun Yakboter aan Americanen wisten te slijten en hoe de Inner Moncholen het met de geit konden vinden. Snel wegwezen leek de boodschap maar toch bleef ik heel even want men had een bijzonder scherm staan waardoor ik organisatie’s gehuichel vergat.
Daar is het, tientallen blijde bezoekers als ook ik probeerden een glimp van het wonder te vangen. Met tientallen camara’s en spiegeltoestanden wist de schermbouwer de beelden van kijkers te vermengen met het beeld van de maquette voor het scherm.
Hier goed te zien, de berg links op het scherm, die planten zijn nep hoor, is eigenlijk een beeld van die berg rechts op de maquette voor het scherm, de mensen op het scherm stonden eigenlijk rechts van alles en zijn op de plaat hierboven van achteren te zien. Door het beeld raast nog een spoorlijn die niet op de maquette te zien was, wat een werk moet dat zijn geweest allemaal.
Daar het Potala Paleis uit Lhasa in Tibet. Het is symbolisch natuurlijk, de Chinezen torenen op het scherm hoog boven het vroegere geeljurkroversnest en zo ziet de regering dat graag! Minderheden en zo leuk en zo, maar de gele bende is de baas en door dit soort werkjes leert de jeugd dat weten. Kijk die koter in het midden, hij lacht zich een aap om die horigen die in ’49 een week dachten beter af te wezen. Ha! Herinner ’59!
Enige Jonge Pioniers die met De President op de plaat wilden. Nadat ik mijn pik had afgeveegd en wonderwel weer wat helder dacht was het tijd voor de Waanzin van de Wetenschap, meteen door…