Bezoek aan de Lidai Diwang Miao Tempel
Gepubliceerd op woensdag 12 augustus 2009 door Tycho
Zondag, mijn beste lezers, was het weer zo’n dag. Brak in de bek en dus de hoogste tijd om met mijn kater een bezoek te brengen aan een fraaie tempel in Peking.
Daar mijn kop nog koortste liet ik mijn Dappere Fiets staan en nam als ieder normaal, dat laatste liter!, mens een taxi. Het was 35 graden en een bloedmooie dag, de taximeneer lulde te veel vrolijk over vage zaken en ik had een koude fles groene thee op zak, de dag kon niet kapot.
Bestemming, niet heel ver weg, was de Lidai Diwang Miao Templel, best te vertalen als de ‘Tempel voor de Keizers van Vervlogen Tijden’. Op de plaat boven het hoofdgebouw, daarover later meer, dit wordt een lang verhaal.
Hier ben ik reeds binnen, dit is de achterkant van de toegangspoort, ik vergat een plaat van de voorkant te platen, zowel voor als achter mijn bezoek, toch weer die war.
Voor de liefhebbers, ik schrijf het liever zelf, een klein stukje geschiedenis:
De tempel werd in 1530 gebouwd door Ming-keizer Jiajing en werd door de Ming en Qing dynastieën gebruikt om hun macht te legitimeren. De heersende keizers brachten offers voor reeds lang overleden keizers en wilden zo het volk laten blijken dat er een onafgebroken machtsketen was geweest, daarmee was de toen huidige keizer ‘legitiem’.
De Heren Macht pakten de zaken grondig aan, liefst 188 oude keizers werden in de tempel geëerd. Na de machtovername door de communisten werd de tempel vanaf 1925 gebruikt voor andere zaken, waaronder een jaarlijkse herdenking van de dood van revolutionair Sun Yat Sen.
In 1931 werd het complex een middelbare school, later met de typische naam Middelbare School No. 129. In 1994 verkaste de school naar elders en begon men aan een renovatie van de tempel die tot 2004 zou duren.
Genoeg!, de liefhebbers zoeken verder zelf hun bronnen, ik ga fijn eens kletsen over alle rare zaken daar want in China zijn er altijd veel.
Het is onfatsoenlijk meteen door te lopen naar een hoodgebouw, die kers en die taart, bewaren, die heeft wat. Uitstel is geen afstel, neen neen, uitstel doet grommen van geil.
Bovendien de eerlijkheid, verkenning is niet gedient van directie, en ik met mij zo een kop al helemaal niet. Er was daar eens zo’n kind in Amsterdam dat mij vroeg “maar Tycho, waarheen dan toch?” Ik zwaaide wat mijn hand in iedere richting en boos ging zij heen.
Op de plaat het dak van een bijgebouw.
Eerst dus naar de zijwegen, dan pas de hoofdweg, een Middenweg bestaat niet, ja wel ergens. Iemand snapt deze combinatie van komma’s wel, leef je nog mijn ding?
Er hing een fraaie poster met foto’s van toch hoe het was toen de tempel werd bevolkt door middelbare scholieren, ze dansen en doen wat, vrolijk spelen die lieve kinderrtjes op de heilige grond.
Dit zijn de bijgebouwen, zie ook iets boven een dak. Aardig van Chinese tempelcomplexen is dat men vaak tentoonstellingen in die gebouwen organiseert die niets met de tempel zelf te maken hebben.
Dat maakt het nog leuker, zo vond ik eens een pokermuseum in een andere tempel. Hier was het weinig anders, tijd voor het China Minderheden Museum.
Daar hingen allemaal platen van Chinese Minderheden, Etnische Groepen moet ik teeg zeggen, in klederdracht lachend voor hun bamboehut. Weinig boeiend, dat soort troep hebben ze door dit hele land.
Maar het apparaat op de plaat was wel interessant, het was een kaart van China met daaronder rode knopjes. Op de rode knopjes stonden de namen van China’s 56 erkende minderheden. Na een druk op een knop, ik druk graag op knopjes, aan uit aan uit aan uit, lichtte er op de kaart een lampje, daar woonde dan die minderheid.
Tegelijkertijd ging een van de 56 platen boven de kaart branden zodat je meteen wist wat voor apepakje de minderheid droeg, draagt dat moet zijn, die lui bestaan allemaal nog steeds, niet dood te trappen lijk kakkerlakken, oprecht beschermt nog eens!
Iedere weg, een mooi machien. Aan de overkant van dit gebouw stond weer een ander, vergist u niet Hollander, zo’n tempeltje is zo groot als uw Kapitaal, en daar was nog een grappige tentoonstelling.
Binnen mocht ik niet platen dus ik geef helderheid in woord: het ging om de historie van Chinese familienamen, niet allemaal, de 100 meest bekende.
Van ieder hunner hing er een plakkaat met gegevens over wanneer de naam als eerste bovendreef en hoeveel mens er zo heten. Fang bijvoorbeeld is een naam die door 10 miljoen wordt gedeeld, met hetzelfde karakter dat is, alle Fang’s samen zijn veel meer.
Kroonluchter toch geplaat, mooie kitch, goede combo, maakte me blij.
Hoogtepunt. Na mijn eerste klik kreeg ik gezelschap van een boos vrouwtje van de bewaakdienst. Ik kletste was heen en mocht van haar deze ene schieten.
Weer zo’n mooie kaart met de 100 namen op de knopjes, drukken en een lampje ging branden in het oorspronkelijk thuisgebied van de familie. De helft van de knopjes was kapot.
Ik was zeer verontwaardigd over dit gebrek aan onderhoud aan zo’n fraai machien, die nalatigheid! Daarom besloot ik een rondje rond dit gebouw te lopen, mocht niet, stonden bordjes, poepbordjes, en ik had geluk met dit schitterende aircoapparaat.
Oude stenen pot, er was iets mee, had een poepbordje met tekst, weet het niet meer. Gekke lichtval was leuk met pot.
De eerste bijgebouwen waren toen gedaan, tijd voor enige richting, op de plaat het midden-gebouw, de tweede poort richting de eigenlijk tempel. Er stond een olympische spelen bord met Fuwa’s, dichterbij:
Het was een aftelkalender naar 8 aug, niet eens bijgewerkt door die luie donders daar, het leek net begin 2008 in plaats Bijna Tijd. Voor de kalender, toevallig precies voor de 8, een inheemse palm.
Ik klom de trap en daar was deze trom. Het was verboden te roken bij het trommelen maar ik trommelde toch even. Gaf een duister geluid, donker als zo’n hemel, even Die Oogjes dicht!
Aan de andere kant van de deur richting tempel stond dit model van de hele tempel, ik wil graag dat u weet waar ik toen was, dit is opeens heel belangrijk, daarom nog eens dichterbij:
Ik stond ten noorden van het rechtertrapje van het middelste gebouw. Beneden is nog net de toegangspoort te zien. Rechtsonder het dak van plaat 3. Tijd om door de deur te gaan, en daar was ze.
Prachtig voor de blauwe hemel en in de felle zonneschijn, deze monstertempel in Peking. Het hoofd wilde rennen en kijken wat daar was maar het hart wilde eerst links en rechts zien wat er nog bewoog.
Het hart natuurlijk won, binnenkort Deel 2 van dit verhaal.