Bezoek aan de Temple Fair in het Ditan Park in Beijing Deel 2
Gepubliceerd op zaterdag 5 februari 2011 door Tycho
Welkom Beste Lezer bij Deel 2 van dit verslag van mijn bezoek aan de Temple Fair in Ditan Gongyuan in Beijing. Deel 1 met een beetje uitleg hier. Nu vlug verder, want wij hebben immer haast. Op de eerste plaat een mevrouw in een heel kek Neighborhood jekker.
Een optreden van een tiental hete meisjes die met stokken op doorzichtige trommels sloegen. De meisjes droegen strakke zwarte truien waardoor de vormen van hun tieten goed te zien waren, verder oorwarmers en witte broeken. Werd behoorlijk geil van het geheel, mooie meisjes hoor, en de drum goed in het ritme.
Een konijnenberenkraam, het verkoopsmeisje droeg een schort, konijnen schijten als konijnen, rechts een man met een mooi plastieken stuk speelgoed en naar dat soort bier was ik nu juist op zoek!
Voor mijn verzameling; plastieken konijnen, batterij aangedreven, maken geluid en bewegen, wondertjes van inventiviteit. Ik kom hier in een apart verhaal binkort nog eens op terug, eerst een paar daagjes lekker spelen.
Bezoeker kon voor tien yuan, jaja, een rondje maken in een mooie draagstoel gedragen door vier in het rood gestoken dragers. De draagstoel was natuurlijk een keizerlijke en daarom getooid met diverse draken.
Het rondje kwam samen met muziek, zat bij de tien yuannen. De sint speelde vanzelf de drum en wat riedels, verder een trompetjenist en een chatist. De sint werd versterkt via een fraaie jaren ’80 luidspreker. De man met de rode pet op de achtergrond was verantwoordelijk voor de sint. Zo eens in de vijftien minutos stond hij op, trok het kleedje van het instrument, keek even en lei het kleedje weer terug. Dat zijn bij mekaar dus zeven man aan’t werk voor tien yuannen, een rondje duurde zo’n twee minutos, doe de wiskunde…
Vrouw dacht het hare.
Een Chinese baby, schreeuwde in mijn oor.
Een kraam heelmaal vol met rode knijnen. Rood; een beste kleur. Bezoeker kon een konijn winnen als hij met een bal een stapel lege blikken omkeilde. Geen makje, ik keek daar wat tijd en het lukte niemand. Bezoeker kocht vijf ringen voor tien yuannen.
Na al dat geloop, toen toch zeek een uur onderweg!, was het tijd om te eten. Nix zo lekker in de koude buitenlucht als een flinke stok bbq. Links lamsvlees, mid mijn favoriet inktvis en rechts stinkende toufu. Een stok deed tien yuan voor ene, een bakje stinkende toufusoep ook tien.
Een typisch lagere middenklasse gezinnetje aan het smikkelen. De moeder eet zoete meelbollen, het kind iets groenterigs.
Linksvoor babyschorpioenen, verder een aantal soorten larven en wormen. Alles op de bbq. Deze stokjes waren duurder, 15 yuannen het stuk voor veel meer minder vlees. Het rare spul leek niet erg popo, de meeste Chinezen hielden het veilig bij hun lamsvlees.
Toen naar de tempel zelf, midscheeps in het park. Ik kom er graag, Ditan ligt op 10 minutos fietsen van mijn thuis. Het is een mooie stille plaats, meest het jaar geen ziel te zien, doodstil in de koude winters en bijna net zo in de hete zomers.
De tempel is wel in actief gebruik, oude besjes en een enkele jongeling steken soms wierook aan en hun kont naar boven. Veel zielen ziet de tempel echter niet en zo zie ik dat graag, mensen zouden de schoonheid maar verstoren.
Slechts negen dagen per jaar tijdens de Temple Fair is het met meer dan een ton bezoekers per dag razendruk, nu goed, dan is het ook wel eens mooi.
Vrouw zocht haar vrienden, stak haar snoep omhoog, ‘hier ben ik hier ben ik’.
Dit leuke stel wilde ik stiekum platen maar het meisje zag mij mikken en in een nanoseconde stonden zij saam keurig in poseer. Man draagt een mondkapje teeg bacillen, hij is vermoedelijk verkouden, op het kapje de Chinese vlag. Vrouw draagt een konijnendiadeem met grote oren en een kek gouden gezichtsmasker.
Een meisje deed een optreden, volgens mijn vriending was ze beroemd in noord China. Het sterretje zong haar texten van een monitor, het geluid van instrumenten kwam van teep. Ze zong zwoele trage liedjes over de liefde, die was haar niet te best geweest. Toch met roze laarsjes en een heel kort rokje.
Zoon plaatte zijn ouders, vertederend tafreel.
Een opletter van de brandweer, herkenbaar aan zijn rode overjekker en rode armband. Zijn aanwezigheid is noodzakelijk en dat weet hij, dat blijkt ook uit zijn gezichtsuitdrukking. Branden komen regelmatig voor bij temple fairs.
Duizenden mensen, velen met cigaretten in de hand, veel plastiek, veel synthetische stoffen, veel kramen met allerlei waar, dan nog de etenstenten met branders en gasflessen. Overal staan brandblussers en een brandweerwagen staat permanent paraat, vandaag een rode Iszuzu met zes brandweermannen in.
Voor dezen inactie kunnen komen moeten zijn echter eerste weten waar de brand is, en daarop let de opletter.
Dit kunstig zelfbouwsel deed mijn techneutenhart overslaan. Een rolstoel voor de gehandicapte taart met daarachter het frame van een fiets minus het voorwiel. Fietser kan zo de gehandicapte taart gemakkelijk mee uit rijden nemen. De zwenkwieltjes van de rolstoel waren echter niet vastgezet, weliswaar goed voor de wendbaarheid in korte bochten maar levensgevaarlijk voor de stabiliteit in lange bochten.
Wel Beste Lezer, toen was het tijd Ditan Park te verlaten. Het was ook dit jaar weer een mooi festijn onder een helderblauwe winterlucht. Volgend jaar weer, in het Jaar van de Draak. Op de plaat de oostelijke poort met een van mijn konijnen voor.