Bezoek aan het Neiliansheng Schoenmuseum in Beijing, China
Gepubliceerd op zondag 21 februari 2010 door Tycho
Een nieuwe schoen aantrekken is gelijk het ontmaagden van een jong meisje. Eerst iets te krap, met een paar harde plekjes, en opeens zit het als gegoten, heerlijk soepel en zacht. Om dat gevoel zo lang mogelijk te houden koop ik mijn schoenen immer een half maatje te klein. Groot mijn vreugde toen bleek dat anderen er ook zo over denken, in Beijng is er zelfs een museum aan gewijd, het Neiliansheng Schoenmuseum vlak ten noorden van Tiananmen.
Neiliangsheng is het beroemdste schoenmerk van China, het bestaat sinds de vroege jaren van de Qing-dynastie (1644-1912) en schoende duizenden beroemdheden. Neiliangsheng begon als een private onderneming en werd onder de communisten een staatsbedrijf, op dit moment is het een 50:50 staats-privaat.
Het merk heeft maar een tiental winkels door heel China, in Beijing vier en het museum huist op de derde verdieping van de vlaggenschipwinkel. De eerste twee verdiepingen zijn voor de schoenverkoop. Op de plaat de drukte op de begane grond, boeren en buitenlui komen van verre voor het Neilianshengs en ook lokale Pekinezen steken zich graag in het nieuwste model…
…dat door de eeuwen heen geen spruit veranderd is. De beroemde Neiliansheng is eigenlijk niets meer dan een iets aangeklede pantoffel die weliswaar is tientallen verschillende soorten komt maar zijn simpele aard niet kan verbergen. Duur ook nix, een paartje doet 340 yuan, 34 euro, en veel te ontmaagden valt er niet want de wanden geven mee als een uitgemolken koeienkut.
Het museum, ook per lift bereikbaar, schuilt achter deze open deur in de vorm van een traditionele Chinese vaas, ik had hier voor een schoen gekozen, de planten zijn nep, zie ook de brandblussers.
Een overzicht van zaken. Het museum meet een kleine 100 vierkante meters en bestaat uit twee zalen, hier vanaf hier de linker. De rechterzaal is wel deel van het museum maar voor bezoeker niet toegankelijk, zie verder in dit verhaal.
Een oud promotieplaatje voor Neiliansheng damesschoenen, een ondertussen verloren onderdeel van de bisnis. Een boekverkoopmeisje van zestien jaar rust even uit, ze moet me toch nog een hoop boeken zien kwijt te raken zeg, op een muurtje. Ze draagt Neiliangsheng schoenen, rechts nog net een model. De marketingstrategie dunnk mij geen beste, het meisje rust dus zullen haar voeten wel pijn doen. Men had beter het meisje opgewekt aan de wandel kunnen beelden.
‘Neiliansheng and Celebrities’, beroemdheden die Neiliansheng schoenen droegen of tenminste in de zaak op bezoek waren geweest. Allemaal van links naar rechts, eerst boven: Lao She, een beroemde Chinese shrijver. Ru Fulan, een beroemde Chinese operaster. De heer Epstern, een beroemd Amerikaans communistenvriendje. Zhang Yimou, een beroemde Chinese regiseur. Tamasu Buro, een beroemde Japanse, Den Vijand in huis!, Kabuki artiest. Mei Baojiu, een beroemde Chinese operaster. San Nujoma, een beroemde voormalig president van Namibië. Jacky Chan, een beroemde Chinese homofiel.
Op een plakkaat nabij baas Mao met Neiliansheng schoenen aan zijn noeste arbeidersvoeten. Links naast de roerganger premier Zhou Enlai op glimmende westerse schoenen, dat bourgoistische stuk tuig!
Rechts mevrouw Sirimavo Bandaranaike, voormalig eerste minister van Sri Lanka. Socialiste Sirimavo Bandaranaike was de eerste vrouwlijke eerste minister ter wereld, haar eerste termijn begon in 1960 en duurde tot 1965. Van 24 juni tot 5 juli 1972, tijdens haar tweede termijn van 1970 tot 1977, bracht zij een staatsbezoek aan China, de plaat teert uit die dagen.
Een replica van het paar Neiliangshengs dat Deng Xiaoping, opvolger van Mao, aan zijn noeste intellectuele voetjes droeg. In vergelijk mat Mao koos Deng voor een iets mannelijker model, Mao droeg ze met van die wufte witte zooltjes.
Neiliansheng leverde de schoentjes voor de meisjes die tijdens de olympische spelen de medailles uitreiken aan hen die het best konden handballen. Het beloofde de herstart te wezen van de dameslijn maar het is hoe helaas bij de speciale olympische serie gebleven.
Een schoentje dat toen echt gedragen werd, het zweet van het meisje is te zien op de zool, oh hoe wel zou dat ruiken!, jammer was de vitrine agfesloten met een glazen plaat.
Het maakproces, veel werk indeed voor een pantoffeltje. Het stro duidt niet zo zeer op die koe maar de middenlaag van de zool. Geen echte man draagt dat toch, zo’n nichtelijk wit sokje, die Chinezen weer hoor, het is maar goed dat ik hier ben om de meisjes nog eens wat bij te brengen.
Vroeger, oh toen!, sloeg men het leren gedeelte van de zool op een stuk steen. Deze steen heet een echte te zijn uit de Qing-dynastie. Heel zeldzaam, daarom dat hekwerk.
Neiliansheng in de nationale, ja nu zo kan ik het ook, en internationale pers. Een hele vitrine vol oude kranten, dat kom ik vaker tegen in Chinese musea, meestens zijn de kranten vergeeld maar in dit geval leken ze nog als nieuw. Heeft met belichting te maken en vooral met een goede bescherming tegen het stof.
De tweede zaal van het museum stond uit een replica van een schoenmakerij uit begin 19e eeuw. Bezoeker kon het fraaie tafreel, schoenmakers hadden waanzinnig het goed in die dagen, alleen maar door een deurtje bekijken. De kasten op de achtergrond zijn gemaakt van Red Sandalwood, daar staat elders in Beijng nog een museumpje vol mee.
Bij de uitgang, aan de andere kant van de zaal, daar ook de wc’s, een replica van de Neilianshangs van de Jiaqing keizer (1796-1820) uit de Qing Dynastie, rechts achter zijn schoenen zijn plaat.
Een aardig museum, historisch en zo, maar voor mijn maagden moet ik duidelijk elders wezen.