Bezoek aan het Verlaten CCTV Dafengche Pretpark in Weihai Deel 3
Gepubliceerd op donderdag 23 september 2010 door Tycho
Geen tijd te verliezen!, opzij opzij opzij, wij hebben immer haast. Deel 1 hier en Deel 2 daar. Hop, achter de botsautobaan een leeg zwembad met een dliedubbere grijbaan. Zwembad enorm, zeker 100 bij 100, aan ruimte toen kenlijk geen gebrek in Weihai, ha Weihai, immer een fris gestoomd visje op je bord met nix geen kruiden, het zeezout zorgt zelf wel voor een lekker smaakje.
Reuzeschildpad, komt lokaal niet voor, fantasie’tje van ontwerper, nu, het mot maar allemaal. Op de achtegrond palmbomen, komen ook lokaal niet voor, waren plastieken, verder op de achtergrond een kasteel, daar gink ook nog heen.
Het nergenspad in olijke kleuren, wie nergens gaat moet wel blijven lachen, nergens is al sombertjes en het nergensland nog veel erger, ben d’r geweest hoor, sterker, ben d’r nu nog. Hik.
Aha, instructies, zo moet dat dus.
Denkelijk voor de badmeester, zat ‘ie met z’n megafoon en net iets te strakke zwembroek, zonnebril, vast nooit veel te doen gehad, werkt nu als visser, vangt krabbetjes, van die kleintjes, met een klein netje.
Naast het zwembad een wetenschapsmuseum, door alle opwinding vergat ik pardoes de buitkant van het bouw te platen, het was wit. Ik ben ook wetenschapper, doe al jaren onderzoek naar het nix. Museum kende allerlei vreemde apparaten waar bezoeker interactief mee kon wezen, zelf ook nog iets leren door te doen.
Hier had ik een gelukje, het apparaat werkte, ik stopte zelf de stekker in het stopcontact (links) en toen lichten die twee lampjes, verder gebeurde niets, ook een ram op de knop gaf geen resultaat, wel, die lampjes waren me al heel wat.
Moe je met een lepeltje langs het ijzer en als je’m raakt gaat het piepen. Niets voor mij, met m’n trilpootjes, anyway, het ding deed het niet. Jammer, had hier eens rustig een paar uur kunnen oefenen, strax moe’k m’n kids laten zien hoe het moet, och, wat zullen ze lachen om papa.
Een autorij simulator, geen beste, de chauffeur ziet nix, ook geen gordel, wel een kussentje.
Kussentje met een roos en bladen, gelukkig zonder doornen. Stoelhoes leest ‘Beijing 2008 China’. De olympische spelen, ja, wat genoot ik van het handballen. Een mens zou kunnen denken dat de stoelhoes dus uit 2008 stamt, kan, maar hoeft niet. Die 2008-gekte kwam in ’00 meteen op gang toen Beijing hoorde dat het won.
Aan de muur portretten van wetenschappers. Links Zhan Tianyou (1861-1919) en rechts Cai Lun (?- 121), ene uit de oude tijd. De fan deed het niet, gaf ook niet, die dag was het buut’n maar 35 graden. Volgens lokalen kende Weihai nog nimmer zo’n hete zomer, ha!, die hoor ik wel vaker.
De wtenschap stelde de mensheid in staat tot het maken van dingen die niet ieder mens begrijpt.
Een onderzeeboot in een watertank. Tank lekte niet, een wonder op zich, de onderkant van de onderzeeboot was zwaar verroest, het water duid in geen jaren ververst. De onderzeeboot hing in’t nat met een staalkabel, de twee knoppen deden nix. Op d’achtergrond portretten van vijf westerse wetenschappers, wie ze allen weet te noemen krijgt van mij een mini-rc-submarine, is een kwis!, antwoorden via contact.
Door het raam lonkte de buitenlucht, wetenschap genoeg, tijd om het geleerde elders toe te passen. Buiten wachtte de zon en weer mooie dinge, daar moet ik wezen!, wetenschap is ook maar proberen en wachten wachten wachten, eig heb ik daar allemaal geen tijd voor met mezelf.
Nou. Buiten een verlaten ijscokraam, was me wat, wat meer, ook, de volgende keer.